Het is dinsdag. De kinderen komen thuis van school. Eerst een koekje en een glaasje ranja en dan op schoenenjacht. Een uitdaging met een randje gemak. De uitdaging…we hebben drie kinderen met een eigen willetje, wensen en eisen. Het randje gemak ligt erin verscholen dat ze alle drie op zoek zijn naar sneakers…naar Breda willen en (ondanks het verschil in leeftijd) allemaal dezelfde schoenmaat blijken te hebben. Maat 36.
De auto laat zich makkelijk parkeren. De winkelstraat van Breda is gezellig leeg. Dat voelt als een zeer aangenaam contrast met de drukke weekenddagen. Dagen waarbij Breda geteisterd wordt door wachttijden bij de parkeerplaatsen en geïrriteerd winkelend publiek. Mensen die de drukte zoeken om vervolgens geïrriteerd te zijn over de wachttijden en de drukte. Lees ik hier een vicieuze cirkel?
Mijn vrouw en de kinderen kijken elkaar aan. Het jachtseizoen wordt geopend. Als wilde hyena’s betreden we vol energie de eerste winkel. JD Sports (in deze blog draai ik er niet omheen en ga alle beestjes bij hun echte naam noemen). De kinderen kijken naar enkele schoenen aan de wand, maar zien er hun toekomstige schoen niet staan. We worden niet aangesproken, al ziet men ons wel. Ik zie dat de concentratie van mijn kroost snel afneemt…tijd om de volgende winkel aan te vallen.
We lopen Snipes binnen, alwaar een “pretty boy” in zeer gangsta-outfit een klant helpt. Gangsta-outfit…een afgekloven zwart t-shirt onder een te korte tuinbroek, waarvan één band los hangt, bandana en een pet (achterstevoren). RESPECT…om deze outfit te dragen terwijl het buiten ruim 25 graden is. De “verkoopadviseur” zegt: “Helaas…we hebben alleen maar schoenen voor grote mensen. De maten beginnen vanaf maat 36”. Dat is toch onze maat…maar hij serveert ons al op voorhand af. Verbaasd en een beetje gniffelend glippen we naar buiten.
Foot Locker here we come! Bijna direct heeft mijn zoon beet. Hij ziet zelfs meerdere paren schoenen. Ook een schoen met een letterlijk goudkleurig randje, waarbij mijn vrouw en ik elkaar aankijken met de gedachte: “laten we hopen dat die schoen niet lekker zit”. Een jongeman met een scanner om zijn nek komt naast ons staan. Met de scanner kan hij direct zien of hij een schoen op voorraad heeft. Tot onze spijt heeft de jongeman alleen de schoen met de goudkleurige rand op voorraad. Helaas voor mijn zoon valt de schoen veel te klein uit. Alle overige schoenen en overige maten blijken niet op voorraad. Hij deed zijn best niet om mee te denken in alternatieven. Hij heeft ook geen aanbod gedaan om in de voorraad van andere filialen te kijken.
Next…we lopen naar Omoda. Daar zijn we wel eens eerder geslaagd voor één van de dochters. De verwachtingen zijn hoog. Mijn vrouw staat vervolgens ruim 5 minuten met een schoen in haar hand voor de balie (midden aan het eind van de winkel). De intentie is om de schoen in maat 36 te krijgen en de schoen te laten passen. Het personeel loopt in die tijd een aantal maal langs haar heen. De enige vraag die ze krijgt is: “Wordt u al geholpen?”. Maar nadat mijn vrouw die vraag negatief beantwoordt, gaat niemand over om haar ook te helpen. Zonder blikken, blozen en aandacht laat men haar staan. Mijn vrouw gaat niet over tot stampij. Mijn dochter vindt de schoen bij nader inzien onvoldoende waardig om op te wachten.
Intersport Brejaart. Mijn oog valt direct op een poster: 2e paar sneakers voor 50% korting! Ik kijk naar de kids en tel vervolgens 1-2-3. Ik denk (cheap bastard dat ik kan zijn): “Dit wordt gunstig voor de portemonnee”. De gewilde schoenen zijn er wel. Jazeker. Het personeel ziet ons uiteindelijk wel staan en wil wel helpen. Maar…ze hebben geen scanner. Dus een bereidwillige dame gaat met de gewilde schoenen op wandeling naar het magazijn…op zoek naar de juiste maat. Dat magazijn ligt voor ons gevoel niet in Breda, maar in Oosterhout. Ze blijft namelijk enorm lang weg om vervolgens te melden dat alle gewilde schoenen niet in maat 36 in het magazijn te vinden zijn. Geen excuus, geen actie, geen sneakers…volgende winkel.
De hyena’s zijn in de tussentijd energie aan het verliezen en lijken meer op puppies. De aandacht ligt niet meer bij de sneakers. We kijken elkaar aan: “Nog twee winkels”.
The Athlete’s Foot. Een knul die een blik trekt waarbij wij op onze kleding ingeschat worden. Maar gelukkig…er is een zeer vriendelijke dame die het snapt. Verademend. Ze stelt vragen en laat ook ruimte. De meiden zien een aantal sneakers die gepast worden. Goed advies. Leuke meid. Maar helaas zat geen van de schoenen naar wens bij mijn dames. De puppies werden weer even hyena’s. Met frisse moed trekken we naar de laatste winkel.
We gaan naar Epic. Frisse dance muziek lokt ons naar binnen. Achter de counter zit een man achter een laptop. Achterover leunend. Hij oogt als een DJ. Hip. Ik mis alleen de koptelefoon. Maar verder voldoet hij aan het plaatje van een nonchalante en ongeïnteresseerde DJ. Zonder een blik van de laptop af te halen begroet hij ons vlak en richt zich weer op ‘zijn muziek’. In zijn zaak zitten vier dames op een bankje te kijken naar de wand met sneakers. Zonder dat de DJ zich ermee bemoeit verlaten zij het pand. Maar niet nadat wij ons enorm verbaasd hebben over het gebrek aan aandacht en inzet van het personeel. Ik vond het geen Epic ervaring.
Mijn vrouw kijkt naar haar kroost en bedenkt vervolgens de magische woorden om het pack te belonen voor de jacht. “Jongens, we gaan als uitzondering vandaag naar Mc Donalds”.
Ik zie geen reden meer om naar een schoenenwinkel te gaan. Onvoldoende voorraad. Gebrek aan inzet en interesse in de klant. Onvoldoende verkoopvaardigheden. Men verkoopt zichzelf en de winkel niet. Men vergeet zelfs om alternatieven aan te bieden, mee te denken en in de voorraad van andere winkels te kijken. Wat is dan de meerwaarde nog van een winkel in verhouding tot de hedendaagse online-mogelijkheden?